- Ανεπαρκής Προσανατολισμός στην Κοινωνική Πολιτική
→Παρότι αναφέρεται η στήριξη του διαθέσιμου εισοδήματος, τα μέτρα ύψους 1,1 δισ. ευρώ είναι δυσανάλογα μικρά σε σχέση με τις κοινωνικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα, όπως ο αυξανόμενος αριθμός πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας και οι επιπτώσεις του πληθωρισμού.
→Το πρόγραμμα για το στεγαστικό και το δημογραφικό είναι περιορισμένο και δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης, ειδικά για νέους και πολύτεκνες οικογένειες.
- Ανισορροπία Μεταξύ Ανάπτυξης και Κοινωνικής Δικαιοσύνης
→Η αύξηση στις δημόσιες επενδύσεις είναι θετική, αλλά ο προσανατολισμός των δαπανών φαίνεται να προωθεί κυρίως μεγάλες επενδύσεις σε έργα υποδομών, αφήνοντας εκτός επαρκούς χρηματοδότησης μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας.
→Η εξάρτηση από χρηματοδοτήσεις μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης (ΤΑΑ) δημιουργεί κινδύνους βιωσιμότητας, καθώς απαιτούνται άμεσες και αποδοτικές απορροφήσεις που δεν έχουν ακόμη διασφαλιστεί.
→Η αύξηση φορολογικών εσόδων του Κράτους βασίζεται, κατά πολύ, στους έμμεσους φόρους, πλήττοντας δυσανάλογα τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν υψηλά κόστη σε βασικά αγαθά, ενέργεια και στέγαση, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται στην τελευταία θέση της ΕΕ ως προς την αγοραστική δύναμη.
→Οι χαμηλοί μισθοί διατηρούν τη χώρα στην τρίτη θέση από το τέλος στις χώρες του ΟΟΣΑ, επιδεινώνοντας τις οικονομικές ανισότητες.
- Περιβαλλοντική Αντιμετώπιση: Ρητορική χωρίς Σχέδιο
→Το “Green budgeting” εμφανίζεται ως ένα νέο εργαλείο, αλλά παραμένει ασαφές το πώς οι περιβαλλοντικές δαπάνες θα ενσωματωθούν στον πυρήνα της δημοσιονομικής στρατηγικής.
→Οι δαπάνες για την κλιματική κρίση και την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών φαίνονται ανεπαρκείς, ειδικά μετά τις τεράστιες καταστροφές στη Θεσσαλία.