Για το μόνο πράγμα που είμαι περήφανος στην Πρώτη Έκδοση Δωδεκανήσου είναι ότι ποτέ δεν έγραψα πράγματα για τα οποία η συνέχεια έγραψε κάτι διαφορετικό. Ότι γράψαμε ήταν και είναι μία απλή πραγματικότητα. Σίγουρα αυτό το γνωρίζουμε καλά. Πολλοί στεναχωρήθηκαν, άλλοι μας χλεύασαν, άλλοι μας αποκάλεσαν πληρωμένα παπαγαλάκια, άλλοι μας οδήγησαν στις δικαστικές αίθουσες αλλά κανένας δεν βρήκε κάτι για να μας πεί ότι η σημερινή πραγματικότητα που εμείς γράψαμε εδώ και μήνες ήταν ψέμματα. Σήμερα την αλήθεια αυτή την βρίσκουν μπροστά τους.
Γράφει ο Νάσος Ρόγκας
Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες ώρες που γράψαμε ότι ο Σάββας Διακοσταματίου θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία πολύ σκληρή πραγματικότητα αυτή της προδοσίας. Μιας προδοσίας που έπειτα τις εκλογής του στην θέση του Φώτη Χατζηδιάκου διακρίναμε ότι θα ξεφουσκώσει όπως και πραγματικά έγινε. Σίγουρα δεν υπήρχε εμμονή απέναντι του. Απλά τον μετρήσανε, τον ζυγίσανε και τον βρήκαν λίγο.
Έγραψα για μεταγραφές που όταν τις ανακοινώναμε δεν πίστεψε κανένας, αλλά η ιστορία έδειξε την σκληρή πραγματικότητα. Ότι γράψαμε έτσι και έγινε. Πριν από λίγο τηλεφώνησα στο Σάββα Διακοσταματίου να τον ρωτήσω ποια τα συναισθήματα του βλέποντας τον Βαγγέλη Μανδρακό να χαράζει μια εντελώς διαφορετική πορεία κάπου αλλού. Ξέρετε ο πολιτικός χαρακτηρίζεται στα μάτια μιας κοινωνίας από την σταθερότητα των απόψεων του, τα έργα του και όχι σαν το γυρολόγο που πράττει με βάση το συμφέρον του.
Ο φίλος μου ο Σ. Διακοσταματίου στεναχωριότανε όταν του έγραφα τα χίλια μύρια, αλλά σήμερα στο τηλέφωνο μου είπε τα έχεις πει όλα στα γραπτά σου πες μου τι να πω. Η δίψα λοιπόν, κάποιοι να βρεθούν και μόνο με την ιδέα στην εξουσία δεν δείχνει πολιτικό οίστρο ή πολιτικό θέλω αλλά κάτι διαφορετικό.Ειδικά όταν διαπιστώνουν ότι το πρόσωπο που επέλεξαν και διαφήμιζαν παντού σαν το γρήγορο και σίγουρο άλογο δεν θα βγει πρώτο. Είναι σαν το καράβι που βρέθηκε ξαφνικά μέσα στην κακοκαιρία και διαπιστώνεται ότι δεν μπορεί να βγει μέσα από αυτή. Βλέπεις τον καπετάνιο να γυρίζει το βλέμμα του και να αντικρίζει την μοναξιά γιατί το πλήρωμα ήταν εκείνο που πήδηξε πρώτο από το καράβι προκειμένου να γλυτώσει.
Σάββα αγαπητέ μου φίλε, στο είχα πεί ότι θα τον έχεις απέναντι ότι και εσένα θα σε προδώσει….
Το χαρτί για να βάλεις την υπογραφή σου και να προσχωρήσεις στην παράταξη του Αντώνη Καμπουράκη είναι ακόμα στο τραπέζι δεν μένει παρά να το υπογράψεις.
Να είστε σίγουροι ότι σε αυτό το κείμενο όσοι μέχρι εχθές δεν δήλωναν πολιτικοί ή δεν έχουν δει ποτέ κριτική ( γελάω) σύμφωνα με τις δηλώσεις τους και ότι εγώ τους έχω συκοφαντήσει θα ψάξουν να βρουν μεμπτά σημεία για να κάνουν αγωγή. Δεν πρέπει να μιλάω και δεν πρέπει να γράφω γιατί ενοχλώ και τους οδηγώ στην συντριβή ( κατά λεγόμενα τους ).
Δεν κερδίζεις τον Αντώνη Καμπουράκη φέρνοντας το παλιό, το φθαρμένο, το δοκιμασμένο. Είναι δεδομένο ότι θα ΄χασεις. Ειδικά όταν θες να κερδίσεις το δήμο δεν βγαίνεις χασκογελώντας στο χειρότερο της δημοσιογραφίας που αύριο ενώ δεν θα του κάνεις μία χάρη θα στήσει στα πέντε μέτρα και θα σε εκτελέσει εν ψυχρώ.
Όσοι στηρίχτηκαν στον Φίλο μου τον Αντώνη να θυμούνται ότι χάσανε στην στροφή γιατί απλά ένας Σταμάτης βάρεσε σούτ από την σέντρα και η μπάλα μπήκε στα δίχτυα.
Η ιστορία θα δείξει αυτό που τον ανησυχεί, οι μεταγραφές. Ο σημερινός ενθουσιασμός μόλις μετρηθεί και κριθεί λίγος θα μετατραπεί σε συντριβή. Κάποιοι θα δουν τον δυνατό, θα εμπορευθούν θα συμπορευθούν και εκείνος απλά θα ξεφουσκώνει….
Και όταν θα αρχίσουμε από την παράταξη του να ανακοινώνουμε μεταγραφές για αλλού τότε θα καταλάβει ότι απλά ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα.
Αλήθεια, ποιος πιστεύει από όλους εσάς σαν κοινωνία ότι όταν του ασκήσεις κριτική είτε χειρότερη, είτε λίγο καλύτερη που νιώσει ότι τον αποδυναμώνει ότι αφού οδήγησε δημοσιογράφους στα δικαστήρια δεν θα οδηγήσει πολίτες;
Tότε όμως θα έιναι αργά για δάκρυα Στέλλα.
Και όσο για τον Βαγγέλη Μανδρακό, μετρήθηκε ζηγίστηκε και βρέθηκε πραγματικά λίγος. όχι από εμένα αλλά από την ίδια την κοινωνία. Ο Θιασώτης της νομιμότητας που φώναζε στηρίζω όποιον εκλεγεί από την παράταξη του Χατζηδιάκου τους πούλησε όλους για τριάντα αργύρια. Και δεν το λέω εγώ η ιστορία το έγραψε….
