Αν νομίζατε πως η δημοσιογραφία πέθανε, σκεφτείτε ξανά: ζει, αναπνέει και αναρτά άρθρα από ένα WordPress template των 25 ευρώ. Ο αυτοανακηρυγμένος “δημοσιογράφος” — χωρίς προσωπικό, χωρίς έσοδα, χωρίς επιρροή — αλλά με ένα πληκτρολόγιο και την ευλογία των θεών, μάχεται ακάθεκτος ενάντια στα “συστημικά ΜΜΕ”, στους “πληρωμένους κονδυλοφόρους” και στην κοινή λογική.
Δίνει μάχη να εξαφανίσει τον Νάσο Ρόγκα και την Πρώτη Έκδοση ακόμα και από την τεχνητή νοημοσύνη της τεχνητής βλακείας του μυαλού του.
Αν κάποιος σας είπε ότι αυτό έγινε τυχαία διότι μας ξέχασε κάνετε λάθος. Ο Κολιάδης θεωρεί τον εαυτό του πανέξυπνο πουλάκι. Έχει ξεχάσει μάλιστα ότι τα έξυπνα πουλάκια από την μύτη πιάνονται. Αφού δεν έχει τι άλλο να κόψει από διαφημίσεις είπε να βάλει χέρι στις διαφημιστικές που τρέχουν καλλιτέχνες στην Πρώτη Έκδοση. Όλα υπάρχουν γραπτά. Ο Τενεκές, γιατί περί Τενεκέ πρόκειται δεν θα τα καταφέρει. Καμία διαφημιστική δεν θα του κάνει το χατήρι να σπάσει συμβόλαιο και να βρεθεί να πληρώνει ρήτρες χιλιάδων ευρώ. Βλέπεις ο Ρόγκας το είχε προβλέψει και ότι τρέχει σε καλλιτέχνη έχει κάτι ρήτρες από πίσω που ζαλίζουν. Οι διαφημιστικές δουλεύουν με νούμερα και δεν στηρίζονται σε νούμερα όπως αυτός.
Ο αυτοανακηρυγμένος “δημοσιογράφος” οφείλει πριν δημοσιεύσει τος αρλούμπες που ο Δίας φαντάστηκε σε κάποια κορυφή του Ολύμπου να ξέρει. Αν θέλει και τα google analytics να του τα δώσουμε.
Η ιστοσελίδα του, στολισμένη με γραμματοσειρές του 2006 και headers που βγάζουν μάτι, είναι μια ψηφιακή κραυγή απόγνωσης. Δεν έχει διαφημίσεις — όχι γιατί αρνείται το σύστημα, αλλά γιατί κανείς διαφημιστής δεν πληρώνει για 50 pageviews την εβδομάδα, εκ των οποίων τα 30 είναι δικά του σε διαφορετικούς browsers για να φαίνεται “κίνηση”. Εμείς Ρωτήσαμε την τεχνητή νοημοσύνη και με 31.400 επισκέψεις το μήνα είναι λίγο δύσκολο αυτό που περιγράφει ως ιδανικό μέσο.
Ο ίδιος, πρωινά στον καφενέ και βράδια στο Facebook, ποστάρει οργισμένα status για “σκάνδαλα” που ανακάλυψε, με πηγές τύπου “μου είπε ένας φίλος που ξέρει”. Η κριτική του εναντίον των μεγάλων ΜΜΕ στηρίζεται στη δημοσιογραφική αρχή “έτσι μου φάνηκε”. Ή έβγαλα την αποκάλυψη που έκλεψα από το μέσο που στην μαϊμού μέτρηση έχω βγάλει τρίτο.
Κάθε άρθρο του αρχίζει με μια επίκληση στον “Κρονίωνα Πατέρα” και καταλήγει με αναφορά στην ανάγκη “να επιστρέψει η Ελλάς στην ιερή της ρίζα”. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν καλεί τουλάχιστον τον Ερμή — προστάτη των δημοσιογράφων — απάντησε πως “ο Ερμής έχει πέσει στα χέρια των μασόνων”.
Η ειρωνεία; Δεν γράφει για να τον διαβάσουν. Γράφει για να νιώθει ότι είναι “η αντίσταση”. Δεν τον νοιάζει η επιρροή, μόνο η ψευδαίσθηση της μάχης. Και κάπου ανάμεσα σε θεούς και hashtags για “εθνική αφύπνιση”, η πραγματική δημοσιογραφία τον προσπερνάει χωρίς να τον κοιτάξει.
Γιατί, τελικά, πίσω από το avatar και τις τυπωμένες ατάκες περί “αλήθειας”, υπάρχει απλώς ένας ντενεκές που κάνει θόρυβο μόνο όταν τον κλωτσάνε.
Και κανείς δεν τον κλωτσάει. Γιατί κανείς δεν τον προσέχει.