Χθες δεν τρόμαξαν μόνο οι κυβερνώντες. Τρόμαξε ολόκληρο το κομματικό σύστημα γιατί κατάλαβε ότι έχει απέναντι του μια τεράστια πλειοψηφία πολιτών που τους ενώνουν αξίες και ηθικός κώδικας και δεν μπορούν να τους χωρίσουν (πουλημένα) κόμματα και χρώματα.
Γράφει ο Άρης Γκουζάρης
Ο στόχος των χτεσινών ιστορικών διαδηλώσεων δεν ήταν μια αλλαγή ενός νόμου ή ο καταλογισμός ευθυνών σε κάποια πολιτικά και κρατικά πρόσωπα. Ο στόχος ήταν να καταλάβουμε ως πολίτες, ως τεράστια πλειοψηφία, ποιοί είμαστε, πόσοι είμαστε, πόσο δυνατοί είμαστε, τι είναι αυτό που μας ενώνει, ηθική και αξίες, αγάπη κι έγνοια για τα παιδιά μας και τι είναι αυτό που μας χωρίζει: κομματικές φανέλες που πλύθηκαν μαζί στο ίδιο πλυντήριο κι έχουν όλες ένα χρώμα εμετού και σκατού.
Νομίζω ότι τρομάξαμε κι εμείς οι ίδιοι συνειδητοποιώντας τη δύναμή μας κι ότι δεν γνωρίζουμε το πώς θα τη διαχειριστούμε και θα την αξιοποιήσουμε προς όφελος μας, για την αγάπη στην πατρίδα και τα παιδιά μας, από δω και κάτω.
Είναι η κρίσιμη στιγμή που η γνήσια κι αγνή διανόηση αυτού του τόπου, όποιοι κι αν είναι, όσοι λίγοι κι αν είναι, οι πνευματικοί ταγοί να ξεπεταχθούν μπροστά και να μας δείξουν την κατεύθυνση και τον τρόπο να φτάσουμε εκεί. Έχει έρθει πια η ώρα για ΡΙΖΙΚΕΣ αλλαγές στο Σύνταγμα και το πολίτευμα. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον Καποδίστρια και να δούμε το πνευματικό του τέκνο, την άμεση δημοκρατία της Ελβετίας.
Πρέπει να θυμηθούμε τον Λεωνίδα και τον Θεμιστοκλή, τον Ικτίνο, τον Καλλικράτη και τον Πραξιτέλη, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, τον συνταγματάρχη Δαβάκη, τον λοχία Ίτσιο αλλά και τον Άρη, να μάθουμε Πλάτωνα και Ρήγα Φεραίο, να διαβάσουμε Σολωμό, Παπαδιαμάντη και Καβάφη. Ελύτη, Ρίτσο και Λειβαδίτη. Να ξανακούσουμε Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, Ηπειρώτικα κλαρίνα, Κρητίκαρους λυράρηδες αλλά και τα αντάρτικα του ΕΑΜ.
Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε νιώθοντας τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, την Ελληνικότητα μας και τελικά τη δύναμη και την ανθεκτικότητα μας πάνω στους βράχους μας και τις ακρογιαλιές μας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλλιώς το τέλος μας είναι κοντά, είμαστε ήδη στο χείλος του γκρεμού.
Ο γκρεμός δεν είναι άγνωστος, γνωστός είναι: έχει ονόματα, έχει δουλικότητα, έχει εξάρτηση από τα ξένα αφεντικά, έχει υποκουλτούρα, έχει διαφθορά και διαπλοκή, έχει τα μικροσυμφέροντα της τσεπούλας του καθενός, έχει βούρκο, έχει σανό κι αποχαύνωση, έχει καναπέ, έχει τεμπελιά κι οκνηρία, έχει ανευθυνότητα κι ανωριμότητα, πολλή οθόνη και καθόλου βιβλίο, έχει αδιαφορία για τον διπλανό μας, έχει “πάμε κι όπου βγει”