Η Ρόδος, το νησί που γεμίζει πλατείες και δρόμους όταν έχει συναυλίες, πανηγύρια ή εκδηλώσεις, άδειασε όταν ήρθε η ώρα να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Ένα συλλαλητήριο για τη μείωση του ΦΠΑ ένα θέμα που αγγίζει κάθε επαγγελματία, κάθε οικογένεια, κάθε πολίτη κι όμως, η συμμετοχή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Γιατί;
Γιατί μάθαμε να χειροκροτούμε, όχι να απαιτούμε.
Να παραπονιόμαστε στα καφενεία και στα social media, αλλά όχι να στεκόμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον.
Γιατί πιστέψαμε πως “δεν αλλάζει τίποτα”.
Μόνο που έτσι, δεν αλλάζει όντως τίποτα.
Η Ρόδος, με το υψηλό κόστος ζωής, την εποχικότητα, την εξάρτηση από τον τουρισμό, έπρεπε πρώτη να προστατεύεται από το μέτρο του μειωμένου ΦΠΑ.
Κι όμως, αντιμετωπίζεται σαν να ζει σε άλλη πραγματικότητα.
Η Πολιτεία την αγνοεί αλλά το πιο ανησυχητικό είναι ότι κι εμείς οι ίδιοι αγνοούμε τη δύναμή μας.
Όταν χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται για να δουν έναν τραγουδιστή, αλλά δεν βρίσκονται εκατό για να υπερασπιστούν τον τόπο τους, τότε το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό.
Είναι συλλογικό, κοινωνικό και βαθιά πολιτισμικό.
Δεν μας φταίνε πάντα “οι άλλοι”.
Φταίει κι αυτή η άνεση που μας έκανε παθητικούς θεατές, αντί για ενεργούς πολίτες.
Η σιωπή μας είναι η καλύτερη συμμαχία για όσους θέλουν να μας κρατούν δεδομένους.
Η Ρόδος δεν χρειάζεται φιέστες.
Χρειάζεται φωνή.
Και όσο αυτή δεν ακούγεται, τόσο η αδικία θα συνεχίζεται.
Γιατί τελικά, όποιος δεν διεκδικεί, χάνει και το δικαίωμα να παραπονιέται.
Γράφει ο
Ιωάννης Κούρτης