Τέτοια ευστοχία σε λάθος! Από λάθος σε λάθος. Ολα λάθος. Μέχρι και που το τερμάτισε. Ανακράζων θυμωμένα, μα και δήθεν νουθετώντας, σε όσα πολλά μικρόφωνα τον κυνηγούσαν «Να ασχοληθείτε με τον ίδιο ζήλο με τον πολιτισμό και το θέατρο». Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη. Δεν αντιλήφθηκε, ο δυστυχής, ότι… Υπογείως, αυτό ακριβώς πράξαμε τόσες μέρες. Ασχοληθήκαμε με το θέατρο και τον πολιτισμό.
Γράφει η Ρέα Βιτάλη
Παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση για το πώς ο άνθρωπος, εν προκειμένω ένας ανήλικος-ενήλικας (όπως τόσοι και τόσοι) επιλέγει και ενεργεί με τον πιο πολύπλοκο τρόπο, και όχι τον απλό ενός «συγγνώμη». Μόνο ένας Τσέχωφ θα μπορούσε να ξεδιπλώσει ανάλογο ψυχογράφημα.
Πώς το ψέμα φέρνει ψέμα, πώς ο άνθρωπος φθηναίνει, χαμηλώνει, εγκλωβίζεται, κυρίως εγκλωβίζεται, μετά αγανακτεί, θυμώνει, «τα παίρνει» σηκώνοντας ψευτοανάστημα, θέλει να βγει και από πάνω, κοιτάζει κατάματα ψευδόμενος – όχι ψευδόμενος, γιατί έχει ακόμα και ο ίδιος πιστέψει το ψέμα ως αλήθεια.
Γιατί μπερδεύεται σε χέρια δικηγόρου, ασφαλιστών, αντιπάλων-όχι αντιπάλων. Λαβύρινθος. Στα μεσοδιαστήματα, κατάκοπος στην όποια φωλιά του, θα αναρωτιέται «Γιατί τα έκανα όλα αυτά;». Γιατί επέλεξα τον πιο πολύπλοκο δρόμο; Μα είναι πια αργά. Σέρνεται και τον σέρνουν. Ανθρωπένιες διαδρομές ανήλικων-ενήλικων.
Ασχοληθείτε με το ίδιο ζήλο με τον πολιτισμό», ανέκραξε μέσα στον θυμό. Πάλι ως αποπάνω. Ο πολιτισμός ως κάτι νεφελώδες, ύψιστο, μιας αορίστου αριστεροθολουροκατεύθυνσης… Βάζω στοίχημα θα βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε κάθε ενέργεια της Μενδώνη, για παράδειγμα, ότι καταστρέφεται ο πολιτισμός, που ζει τις πιο μαύρες μέρες του, ζει σκοτάδι πίσσα!
Η πλήρης ακύρωση είναι ίδιον. Μα δεν έχει ακόμα εμπεδώσει, ο έρμος ανήλικος-ενήλικας, πες και μαντράχαλος, ότι ο ύψιστος πολιτισμός είναι αυτός της καθημερινότητας. Στη συμπεριφορά καθημερινότητας του πολίτη συμβιώνοντας με συμπολίτες ξεχωρίζει ο πολιτισμένος από τον βάρβαρο. Οχι, βέβαια, στο αν θα εκπέσει σε «ανθρώπινα» ή όχι, αλλά, για παράδειγμα, στο αν στο τέλος μιας σωρείας λαθών αξιωθεί ένα απλό, κατάματα «Συγγνώμη». Ενα σκύψιμο κεφαλιού. Σε μια χώρα που έχει συνήθειο, που γαλουχεί, που εκπαιδεύει από τη γέννηση, την αποφυγή της ατομικής ευθύνης. Κοίτα πόσα «δείχνει», σε μικρή κλίμακα, η περίπτωση κάποιου Μπισμπίκη. Καλή του ενηλικίωση. Καλή μας ενηλικίωση.
Πηγή: Protagon.gr