Σήμερα όμως θέλω να πω δυο λόγια βαθείας προσωπικής κι ανεξίτηλης υποχρέωσης στον άνθρωπο που δεν απομακρύνθηκε στιγμή από το πλάι μου σε όλη τη διάρκεια της πολύωρης πολύπλοκης κι όχι εύκολης μέσα στη νύχτα αεροδιακομiδής. Τον διασώστη γιατρό ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗ.
Δεν έφυγε ούτε στιγμή από πλάι μου. Με ενθάρρυνε με σινιάλα και μηνύματα γιατί δεν μπορούσε να μου μιλήσει μέσα από τον πλαστικό κλωβό αρνητικής πίεσης όπου ημουν ερμητικά κλεισμένος. Μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά, Μου έλεγε πόσα λεπτά κάθε πτήσης απομένουν. Δεν μ άφησε να χάσω το κουράγιο μου.
Σπουδαίος άνθρωπος. Αυτή την αίσθηση μου έδωσε με τα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμε στο ελικοδρόμιο της Πάτμου. Η ευγνωμοσύνη μου είναι ανείπωτη.
Όλοι μαζί, με ολόκληρο το τημ της ομάδας διάσωσης που εργάζεται ομαδικά, αποτελεσματικά και συστηματικά με παρέδωσαν λίγες ώρες αργότερα σώο και αβλαβή στο ΠΑΓΝΗ. Μαζί με τα πάντοτε αφοσιωμένα στο καθήκον — όπως όλοι ξέρουμε — πληρώματα του σούπερ πούμα και του c-130
Μέσα στη φούρια της εισαγωγής μου στο ΠΑΓΝΗ παρέλειψα να του ζητήσω το τηλέφωνο του. Δυστυχώς. Αν με διαβάσει, θα χαρώ ναεπικοινωνησει μαζί μου. Και για να τον ευχαριστήσω, φυσικά, προσωπικά. Αλλά και για να μιλήσουμε λίγο και για την Υεμένη που αγάπησα κι εγώ όσο κι εκείνος.
